วัดธรรมกาย เสียดายที่ไม่ไป

ต้องบอกตามตรงว่า รู้สึกเสียดายที่ไม่เคยแวะเข้าไปในวัดธรรมกาย

เพราะช่วงที่เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ รังสิต หลายปีที่ผ่านมา ผมมีโอกาสขับรถผ่านวัดพระธรรมกาย หลายร้อยครั้ง

แต่แทบทุกครั้งที่ผ่านไป มักจะใกล้ถึงเวลาเรียน จึงพลาดโอกาสเข้าไปเยี่ยมชมและศึกษา

ทุกครั้งที่ขับรถผ่านก็ได้แต่เหลียวมองดูเจดีย์ เห็นสถาปัตยกรรมที่สวยงามแปลกตา ล่าสุดที่ผ่านจะเห็นเป็นอาคารทรงกลมคล้ายบาตรพระ ทันสมัยไม่เหมือนใครในโลก

มาทราบในภายหลังว่าการบริหารจัดการภายในวัดมีระบบ มีระเบียบ มีความสะอาดสะอ้าน มีวินัย ยิ่งรู้สึกเสียดายที่ไม่เคยแวะเวียนไปแม้แต่วินาทีเดียว ทั้งๆที่มีโอกาสแทบทุกวัน บางคนอาจเรียกได้ว่า 'บุญมีแต่กรรมบัง'

ความมีระบบระเบียบ ความรัดกุมในการบริหารจัดการเช่นนี้ บนพื้นที่มโหฬารหลายพันไร่ จะต้องใช้เงินทุนเท่าไรสำหรับดูแลในแต่ละวัน แต่ละเดือน แต่ละปี

ถ้าเทียบเคียงกับหมู่บ้านที่มีพื้นที่ 2,000 กว่าไร่ หรือคิดเป็น 800,000 ตร.ว. หรือประมาณ 3,000,000 ตร.ม. สมมติทั่วไปคิดค่าส่วนกลางเดือนละ 50 บาท/ตร.ม. คำนวณพื้นที่เพียงครึ่งหนึ่ง คือ 1,500,000 ตร.ม. จะมีเงินค่าดูแลพื้นที่ 75 ล้านบาท/เดือน หรือ 900 ล้านบาท/ปี

เงินจำนวนมหาศาลนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่องค์กรเอกชนทั่วไปในประเทศนี้จะหาได้ทุกปี

ยังไม่นับรวมค่าที่ดินและค่าก่อสร้างอาคารขนาดใหญ่ต่างๆ ที่เพิ่มพูนขึ้นอย่างน่ามหัศจรรย์

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ คงจะต้องเผื่อเวลาก่อนเข้าเรียน แวะเวียนเข้าศึกษางานภายในวัดแห่งนี้ ทั้งระบบบริหารจัดการ(Operations) การดูแลบุคลากร(HR) บริหารความสัมพันธ์สมาชิก(CRM) การสร้างรายรับ และบริหารรายจ่าย(Marketing, Finance and Account)

เพราะนับจากวันนี้ไป วัดพระธรรมกายคงไม่เหมือนเดิม ยิ่งคิด...ก็ยิ่งเสียดาย

โดย จัฐสิพศ เลิศชัยประเสริฐ